ЗМАГАРНАЯ
САЛІДАРНАСЬЦЬ Нелегальная
антыкамуністычная
арганізацыя
“Змагарная
Салідарнасьць”
(ЗС) была
ўтворана ў
Польшчы ў
сярэдзіне 1982
года. Галоўным
ініцыятарам
яе
ўтварэньня і
першым
старшынёй
быў Карнэль
Маравецкі.
Зьяўленьне
ЗС было
выклікана
рознагалосьсямі
сярод
кіраўнікоў
прафсаюза “Салідарнасьць”
аб тым, якім
чынам
змагацца з камуністычным
рэжымам
пасьля
ўвядзеньня ў
краіне
ваеннага
становішча
на прыканцы 1981
года.
Актывісты
“Салідарнасьці”,
якія вырашылі
ўступіць у
ЗС, выступалі
за бескампрамісныя
мэтады
барацьбы за
незалежнасьць
Польшчы і за
вызваленьне
народаў, што
былі пад
камуністычным
прыгнётам. ЗС
пасьлядоўна
выступала за
тое, каб скінуць
таталітарную
ўладу
камуністаў.
Яе кіраўнікі
меркавалі,
што крах
камунізма
блізкі.
Многія
абвінавачвалі
ЗС у
надмерным
радыкалізьме,
але менавіта
яе прагнозы
аказаліся
найбольш
дакладнымі. Змагарная
Салідарнасьць
аб’ядноўвала
ў сваіх
шэрагах каля
2000 сяброў, яе
рэгіянальныя
аддзяленьні
дзейнічалі
практычна па
ўсёй краіне.
Яна мела
прадстаўнікоў
таксама замяжой,
у тым ліку на
тэрыторыі
Савецкага Саюза.
Кожны новы
сябра
Змагарнай
Салідарнасьці
павінен быў
атрымаць
рэкамэндацыю
ад двух
сяброў
арганізацыі
і даць клятву
ў іхнай
прысутнасьці. Кіруючымі
ворганамі
арганізацыі
былі яе
Старшыня
(Карнэль Маравецкі),
Рада ЗС і
Выканаўчы
Камітэт.
Асноўнымі
формамі
барацьбы
былі
нелегальная
выдавецкая і
інфармацыйная
дзейнасьць,
трансляцыя
падпольных
радыёпраграмаў,
арганізацыя
вулічных
дэманстрацыяў
і страйкаў.
ЗС супрацоўнічала
з
падпольнымі
структурамі прафсаюза
“Салідарнасьць”,
часта
аказвала яму
тэхнічную дапамогу. ЗС
мела сваю
даволі
эфэктыўную
сістэму контрвыведкі,
заснаваную
на
праслухоўваньні
радыёперамоваў
супрацоўнікаў
службаў
бясьпекі, а
таксама на супрацоўніцтве
з некаторымі
прадстаўнікамі
гэтых
службаў. У другой
палове 1980-х
гадоў ЗС
актыўна
падтрымлівала
апазыцыйныя
рухі па ўсяе
Усходняе Эўропе
і ў Савецкім
Саюзе. У
сваіх
бюлетэнях ЗС
паведамляла
пра
парушэньні
правоў чалавека
ў краінах
камуністычнага
блёку, у Тыбэце,
а таксама пра
савецкую агрэсію
ў
Аўганістане.
Пачынаючы з 1988
года, ЗС накіроўвала
прадстаўнікоў
свайго
“усходняга
аддзяленьня”
ва Украіну,
Расею,
Беларусь,
Летуву,
Эстонію,
Латвію,
Грузію,
Казахстан, Малдову,
Армэнію і
Азэрбайджан.
Яны перадавалі
савецкім
дысыдэнтам і
змагарам за
незалежнасьць
досьвед
барацьбы
супраць камунізма,
забясьпечвалі
іх
друкаркамі, электроннымі
сродкамі
сувязі і
друкаванай
прадукцыяй. У
Польшчы
праводзіліся
поліграфічныя
курсы для
маладых
прадстаўнікоў
апазыцыі з СССР.
Акрэм
польскай,
матэр’ялы ЗС
выпускаліся
таксама на
расейскай,
чэшскай,
угорскай і
ўкраінскай
мовах. Падчас
студзеньскіх
падзеяў 1991
года ў Вільне
ЗС актыўна
супрацоўнічала
з летувіскімі
арганізацыямі,
што
змагаліся за
незалежнасьць
Летувы, і
непасрэдна
ўдзельнічала
ў падзеях. У 1989
годзе,
кіруючыся
маральнымі і
палітычнымі
меркаваньнямі,
ЗС выступіла
супраць
палітыкі ўлагоджваньня
камуністаў,
якую
праводзілі
некаторыя
лідэры
польскай
апазыцыі (палітыка
“круглага
стала”). ЗС
афіцыйна
спыніла сваю
дзейнасьць у
1992 годзе.
Гэтаму
папярэднічала
спроба
кіраўніцтва
арганізацыі
ўдзельнічаць
у палітычным
жыцьці
краіны, калі на
базе ЗС была
ўтворана
легальная
Партыя Свабоды.
Аднак,
высьветлілася,
што лёзунгі радыкальнага
разрыву з
камуністычнай
мінуўшчынай
не
знаходзяць у
новых
варунках водгуку
ў польскім
грамадзтве.
Палітычныя
рэаліі посткамуністычнай
Польшчы – у
прыватнасьці,
супрацоўніцтва
некаторых
дзеячаў былой
апазыцыі з
посткамуністамі
– прывялі да пэўнага
ігнараваньня
ўнёску ЗС у
змаганьні з
камунізмам. І
толькі
сёньня, калі
посткамуністы
і іхныя
хаўрусьнікі
адсунуты ад
улады, Змагарная
Салідарнасьць
паступова
аднаўляе сваё
месца ў
пантэоне
змагароў
супраць камунізма. У
чэрвені 2007
году
арганізацыя
адзначыць 25-я
ўгодкі
свайго заснаваньня.